Netapp HCI #3
Po przypomnieniu czym jest HCI, przybliżeniu architektury i możliwości klastra NetApp HCI rozpoczniemy testy. Przyjrzymy się procesowi instalacji, interfejsom zarządzania, pracy z maszynami wirtualnymi, sprawdzimy także, czy rozwiązanie jest odporne na potencjalne awarie w środowisku.
Po wstępie teoretycznym przedstawionym w poprzednich częściach, przechodzimy do testu praktycznego. Do testów udostępniony nam został klaster składający się z węzłów H300S (storage node) oraz H300E (computer node).
Parametry jednego węzła H300S:
– wydajność dla bloku 4k – 50 000 IOPS
– pojemność użytych dysków – 480GB na dysk, sześć dysków o łącznej pojemności 2,4 TB
– użyteczna pojemność węzła 1,1 TB (wielkość unikalnych, zdeduplikowanych danych), kolejne 1.1 TB jest przewidziane na kopie danych z innych węzłów
– deklarowana efektywna pojemność węzła to 4.5 TB – rzeczywiste wartości mogą się różnić ze względu na charakterystykę przechowywanych danych.
Parametry jednego węzła H300E:
– typ zastosowania – wirtualizacja serwerów
– 384GB RAM
– CPU, 2x Intel E5-2620 v5, 8 rdzeni każdy
Testowana wersja NetApp HCI to 1.3, w której nie było jeszcze możliwości bardziej oszczędnego wykorzystania połączeń sieciowych opisanej w części pierwszej. Sprzęt po podłączeniu, uruchomieniu i przygotowaniu sieciowym jest gotowy do uruchomienia kreatora instalacji klastra. W tym celu w przeglądarce otwieramy adres NDE (Network Deployment Engine) – udostępniany przez węzły storage. Uzyskawszy dostęp do kreatora rozpoczynamy proces instalacji. W pierwszym kroku potwierdzamy zapoznanie się z dokumentacją, włączenie wszystkich wymaganych węzłów tworzonego klastra oraz deklarujemy gotowość przesyłania danych do Active IQ. Drugi krok to akceptacja postanowień licencyjnych NetApp oraz VMware. Trzeci krok umożliwia włączenie w klastrze dodatkowej maszyny wirtualnej, która będzie mogła udostępniać zasoby klastra protokołami plikowymi.
Rysunek 1 Przykładowy ekran z kreatora klastra NetApp HCI.
W czwartym kroku decydujemy czy w ramach kreatora powstanie dedykowane vCenter, czy klaster zostanie podłączony do istniejącego już takiego serwera w środowisku. W piątym kroku definiujemy dane uwierzytelniające, by w szóstym zatwierdzić węzły, które zostaną dodane do klastra. W siódmym kroku definiujemy ustawienia sieciowe wszystkich komponentów. Pomimo braku możliwości zaimportowania wcześniej przygotowanej konfiguracji, wprowadzenie wszystkich danych nie jest uciążliwe, gdyż wszędzie gdzie to jest możliwe, automatycznie ustawiane są adresy kolejnych węzłów bazując na informacjach wprowadzonych wcześniej. Także wprowadzane dane, walidowane są na bieżąco, dzięki czemu ewentualne błędy są natychmiast wskazywane. Przedostatni krok podsumowuje wprowadzone wcześniej dane i pozwala rozpocząć proces instalacja klastra.
Rysunek 2 Ekran z etapu instalacji i konfiguracji klastra. Istnieje możliwość wyeksportowania wprowadzonej konfiguracji do pliki CSV, w celu udokumentowania parametrów instalacji.
Po godzinie proces jest zakończony i można rozpocząć pracę z klastrem.
Rysunek 3 Widok podsumowania klastra, otwarty w krótkim czasie po ukończeniu instalacji klastra. Ciekawą wartość prezentuje parametr Effective Capacity, który dla prawie pustego klastra wydaje się, że nazbyt optymistycznie prognozuje ile danych się jeszcze zmieści. Wynika to jednak z wyliczonego zysku jaki jest osiągany z zalokowania jako „cienkie” dysków. Taka alokacje następuje zawsze, bez względu na konfiguracje po stronie VMware.
Interfejsy do zarządzania
W celu ułatwienia zarządzania klastrem SolidFire, do interfejsu vCenter, NetApp dostarcza wtyczkę integracyjną. W interfejsie vCenter wtyczka dostarcza dwie pozycje w menu, NetApp SolidFire Configuration oraz NetApp Solidfire Management. Pozycja Configuration pozwala na dodawanie lub kasowanie klastra SolidFire do vCenter, wyłączanie klastra czy zmianę jego konfiguracji jak np. aktywacja obsługi VVol. Dużo więcej funkcji jest natomiast w pozycji Management. Budowa dostępnego menu jest bardzo podobna do tego, które udostępnia węzeł zrządzający na wirtualnym adresie IP (rys 4). Podobieństwo ułatwia przełączanie się pomiędzy interfejsami, gdy jest taka potrzeba, a wynikać ono może z tego, że pewne opcje, które są dostępne w menu wtyczki vCenter nie są dostępne w Element OS Web UI – bas producent nazywa interfejs udostępniany przez SolidFire. Podobnie, niektóre opcje dostępne w interfejsie SolidFire nie są dostępne we wtyczce. Interfejs wtyczki zbudowany jest z czterech głównych elementów: Reporting, Management, Protection, Cluster, VVols. Każde z głównych elementów ma liczne elementy, które pozwalają na dostęp do szczegółowych informacji lub konfiguracji.
Rysunek 4 Interfejs Element OS Web UI pomimo podobieństw do tego prezentowanego we wtyczce vCenter ma kilka kluczowych różnic już na głównym poziomie. Wśród głównych opcji dostępna jest pozycja Users, służąca konfiguracji dostępu dla lokalnych użytkowników. Dodatkowo z prawej strony dostępne są powiadomienia o trwających zadaniach oraz alarmach w klastrze. O ile alarmy są przekazywane do vCenter, to powiadomienie o trwających zadaniach jest dostępne już tylko w tym interfejsie. Na rysunku przykład powiadomienia oraz oferowany przez nie podgląd zadania synchronizacji klastra po zasymulowaniu awarii jednego z węzłów.
W interfejsie wtyczki pod Reporting dostępne są opcje takie jak: Overwiew, Event log, Alerts, Running tasks, natomiast w Web UI dodatkowo dostępne są: iSCSI Sessions, FC Sessions, Volume Performance. Opcja FC Sessions nie zawiera żadnych informacji, jest tylko przykładem, że SolidFire zakupiony jako odrębny produkt, a nie będący częścią zastawu HCI, wspiera także sieć SAN. Być może w kolejnych wersjach opcja ta będzie ukryta, aby nie dezorientować klientów.
Pomimo podobieństw nazewnictwa funkcji i ich rozmieszczenia, interfejs we wtyczce vCenter nie jest tylko inaczej wyświetlaną wersją Element OS Web UI, już ekran podsumowania jest tego najlepszym przykładem (rys. 5).
Rysunek 5 Ekran podsumowania interfejsu Element OS Web UI, pomimo pewnego podobieństwa do tego z wtyczki vCenter (rys.3) przy pierwszym spojrzeniu dostarcza innego rodzaju informacji. Tutaj w centralnej części wyświetlane są statystyki wydajnościowe całego klastra, inne elementy także zostały umieszczone inaczej.
Warto nadmienić, że żadne statystyki wydajnościowe klastra nie są dostępne w interfejsie wtyczki. Kolejnym przykładem jest sekcja Management, w interfejsie SolidFire. Sekcja ta zawiera opcje: Volumes, Accounts, Access Groups, Initiators, QoS Policies. Oprócz wymienionych tu opcji w interfejsie wtyczki jest jeszcze opcja Datastore. Możliwości zarządzania datastore są dostępne natywnie w vCenter, lecz dodanie tej opcji jest sporym usprawnieniem, gdyż zbiera wszelkie opcje konfiguracji przestrzeni udostępnianej przez SolidFire w jedno miejsce, co usprawnia zarządzanie środowiskiem. Porównując opcję Volumes: w vCenter zapewnia ona podstawowe, niezbędne informacje o woluminie, w interfejsie SolidFire w ogólnym widoku informacji tych jest więcej, a w szczegółowym widoku dostępne są statystyki i wykresy wydajnościowe (rys. 6).
Rysunek 6 Przedstawiony rysunek zawiera szczegółowe informacje o wydajności i obciążeniu przykładowego woluminu. Najistotniejszą informacją wydaje się być średnia wielkość operacji I/O, gdyż pozwala on zrozumieć z jakimi danymi pracujemy w klastrze. Ma to też znaczenie dla polityk QoS (które definiujemy dla bloku 4kB operacji odczytu i zapisu), gdyż pokazuje że nie należy wykorzystywać wykresu Input/Output do weryfikacji działania mechanizmu QoS ani do weryfikacji deklarowanej przez NetApp wydajności klastra. Podzielenie wartości Throughput przez podstawową wielkość bloku (czyki 4kB), pokazuje np. że w podanym przypadku średnia ilość operacji IOPS 4kB wynosi około 64 000, a w szczytowym ponad 100 000.
W sekcji Protection/Data Protection mamy możliwość zarządzania istniejącymi snapshotami (np. kasowanie, kopiowanie, replikowanie) poszczególnych woluminów, jak i snapshotami wykonanymi na grupie woluminów. Pomimo wielu dostępnych opcji, brak jest informacji o tym, ile unikalnych danych jest zawartych w snapshocie, inaczej mówiąc o ile wzrośnie ilość wolnego miejsca na klastrze w przypadku jego skasowania. Możliwe jest definiowanie harmonogramów wykonywania snapshotów, określając jednocześnie czas, po którym ten powinien być skasowany. Opcja ta jest o tyle istotna, że maksymalnie na woluminie może być założone 32 snapshoty. Kolejne parametry konfiguracyjne w tej sekcji pozwalają na parowanie całego klastra lub pojedynczego woluminu z innym klastrem SolidFire lub woluminem ONTAP. Po sparowaniu możliwa jest konfiguracja replikacji synchronicznej, asynchronicznej lub replikacji snapshotów.
W sekcji Cluster w vCenter mamy możliwość zarządzania pojedynczymi dyskami w węzłach, węzłami w klastrze oraz siecią klastra. W interfejsie SolidFire są tu dodatkowe opcje pozwalające na konfiguracje SNMP czy integrację z LDAP. Dostępne są tu także inne opcje jak np. aktywacja/zarządzanie VVol czy szyfrowanie danych – te opcje zostały przeniesione do vCenter do menu NetApp Solidfire Management.
Odnośniki do pozostałych części serii:
What I recommend
Cloud Field Day 21: Too many clouds