Cisco HyperFlex Hiperkonwergencja od Cisco #5

W poprzednim wpisie szczegółowo omówiona została instalacja klastra, poniższy wpis dotyczyć będzie interfejsu zarządzania. 

Interfejsy zarządzania

Po skonfigurowaniu systemu przyjrzyjmy się interfejsowi HyperFlex Connect, udostępnianemu na wirtualnym adresie IP klastra przez kontroler, który został wybrany jako tzw. Master. Takie podejście w rozproszonym systemie jest naturalne i zapewnia wysoką dostępność interfejsu zarządzania środowiskiem.

Rys. 1. Podstawowy widok interfejsu HyperFlex Connect. Z głównego ekranu możemy się szybko dowiedzieć o podstawowych parametrach klastra (np. zdolności do przetrwania awarii), dostępnej pojemności dyskowej, liczby węzłów czy też o parametrach wydajnościowych.

Po zalogowaniu prezentowany jest domyślny widok z najważniejszymi parametrami klastra. Całość została tak zaprojektowana, by jeden rzut oka pozwolił określić czy w środowisku występują poważne problemy, w szczególności czy klaster jest zdolny przetrwać awarię dowolnego komponentu. Kolejne wyświetlane informacje to całkowita pojemność oraz dostępna pojemność dyskowa, statystyki zysków zapewnianych przez kompresję oraz deduplikację, graficzna reprezentacja każdego węzła w klastrze oraz parametry wydajnościowe współdzielonej przestrzeni klastra (liczba operacji zapisów i odczytów, transfer danych oraz opóźnienie dla operacji zapisu i odczytu). Cały interfejs jest przejrzysty i działa sprawnie do czego z pewnością przyczynia się wykorzystanie HTML5. Wspomniany interfejs pozwala również na przegląd informacji o:

  • alarmach i zdarzaniach;
  • wydajności całego klastra w poszczególnych datastore (jeżeli założonych jest ich więcej), i każdego z węzłów, w przypadku skonfigurowanej replikacji do innego klastra, dostępne są także informacje o ilości przesłanych danych w czasie;
  • konfiguracji i statusie replikacji maszyn do innego klastra HyperFlex;
  • systemie, gdzie oprócz danych o klastrze znajdziemy szczegółowe informacje o poszczególnych węzłach, włączając w to informacje o zajętości miejsca na poszczególnych dyskach twardych. Mamy także możliwość włączenia diody lokalizacyjnej na poszczególnych dyskach, a także bezpiecznego wyłączenia całego węzła poprzez wprowadzenie go w tryb HX Maintenance Mode;
  • datastore udostępnianych w środowisku – informacje o ich stanie, wielkości czy zajętości. Dodatkowo można założyć nowy datastore, zmienić jego parametry, w tym powiększyć go, a jeżeli z jakichś powodów przy tworzeniu nie został podłączony do wszystkich hostów w klastrze, można w łatwy sposób, jednym kliknięciem, poprawić ten stan. Tak samo łatwo można taki zasób odłączyć od wszystkich węzłów, by go następnie skasować;
  • maszynach wirtualnych – z tego poziomu mamy ogólne informacje o każdej maszynie wirtualnej w klastrze, w szczególności o zadeklarowanym zapotrzebowaniu na pojemność jej dysków wirtualnych wobec realnie wykorzystanych. Z tego poziomu można wykonać klonowanie maszyn oraz zarządzać ochroną maszyn zapewnianą przez mechanizm replikacji (jeżeli jest skonfigurowany);
  • aktualizacjach – z poziomu tego menu możemy zaktualizować platformę hiperkonwergentną oraz USC Managera;
  • Web CLI – jest to bardzo ciekawa opcja dająca dostęp do linii poleceń bez potrzeby logowania się do konsoli tekstowej, co ważne konsola graficzna wspiera nie tylko uzupełnianie komend, ale podpowiada całe zapytanie, uzupełniając je odpowiednimi w danym środowisku parametrami (rys. 3);
  • ustawieniu autosupport – umożliwiającym włączenie automatycznego powiadamiania producenta o problemach w środowisku, czy włączenie zdalnego wsparcia;
  • cloud managemencie – opcja ta jest jeszcze rozwijana, dostępna jest jako zapowiedź nowej funkcjonalności, docelowo pozwoli na zarządzanie z poziomu chmury producenta wieloma klastrami HyperFlex z konsoli o nazwie Starship.

Rys. 2. Web CLI nie tylko podpowiada kolejne słowo w pisanym poleceniu, ale daje również propozycje wykonania całych komend, które zawierają elementy unikatowe dla danego środowiska, takie jak identyfikatory komponentów czy ich nazwy.

Wiedząc już, jak wygląda konsola służąca zarządzaniu środowiskiem, przyjrzymy się integracji rozwiązania z konsolą vCenter. Na pierwszy rzut oka nic się nie zmienia, jednak w menu kontekstowym dla hostów pojawia się opcja włączenia i wyłączenia Cisco HX Maintenance mode. Opcja ta jest odpowiedzialna między innymi za bezpieczne wyłączenie kontrolera wirtualnego oraz płynne przełączenie jego obciążeń na pozostałe elementy w klastrze. Kolejne opcje pojawiające się w menu kontekstowym maszyn wirtualnych to:

  • Ready clone – pozwalająca na masowe klonowanie maszyn wirtualnych, dzięki deduplikacji wykonanie nawet stu klonów trwa pojedyncze minuty;
  • Snapshot now – opcja pozwalający na wykonanie migawki bazującej na mechanizmach macierzowych dostarczanych przez platformę hiperkonwergentną;
  • Schedule snapshot – umożliwia zaplanowanie migawki.

Pozostałe funkcje odpowiedzialne za zarządzanie rozwiązaniem znajdziemy w widoku vCenter Inventory list, gdzie jest dostępny cały szereg opcji, m.in. Summary pozwalająca sprawdzić informacje dostępne w widoku Dashboard interfejsu HyperFlex Connect. Kolejne menu to Monitor udostępniające informacje o zdarzeniach w klastrze oraz wykresy wydajnościowe dla całego klastra, hostów oraz poszczególnych datastore – opcja przydatna jeżeli tych ostatnich jest więcej. Niestety, interfejs vCenter ma swoje ograniczenia i analiza statystyk nie jest tak wygodna jak w dedykowanym interfejsie.

Ostatnia opcja menu – Manage – pozwala na uzyskanie szczegółowych informacji o komponentach klastra, poszczególnych węzłach czy dyskach twardych oraz pozwala zarządzać Datastore udostępnianym do węzłów: tworzyć nowe, kasować, zmieniać rozmiar.

Artykuł został opublikowany na łamach IT Professional.

Następny wpis dotyczyć będzie pracy z klastrem, natomiast poniżej znajdą Państwo linki do wcześniejszych artykułów: